Onze zoon is geboren! (deel 2)

04 mrt Onze zoon is geboren! (deel 2)

Zoals je in het artikel “Onze zoon is geboren!” al kon lezen, moesten we om 06.00 bellen met de receptie van het Geboortehuis. We konden dan een afspraak maken om de geboorte van onze zoon in te laten leiden. Fleur hing om stipt 06.00 aan de telefoon voor een afspraak. Of we om 06.45 al bij het LUMC konden zijn!!! Na een klein beetje onderhandelen over het tijdstip mochten we tussen 07.00 en 07.15 aanwezig zijn. Zo konden we toch nog een beetje opfrissen voordat we een dag lang in het Geboortehuis zouden zijn.

Verloskamer 6

Bepakt en bezakt arriveerden we op tijd bij het LUMC. We werden door iemand van de nachtdienst naar verloskamer 6 geleid en mochten ons daar installeren. De verpleegkundige van de nachtdienst kwam langs om het een en ander uit te leggen en de CTG aan te leggen. Ook werd er bloed geprikt en kreeg Fleur een infuus. Om half acht kwam de Gynaecoloog van de nachtdienst langs om de vliezen te breken. Het idee hiervan is dat daardoor wellicht de bevalling vanzelf op gang zou komen en het inleiden misschien wel niet nodig zou zijn.

De nachtdienst werd afgelost en een bekend gezicht kwam de verloskamer binnen. Verpleegster Laure had Fleur ook de hele dag verpleegd toen zij in week 35 werd opgenomen met weeën en buikgriep. Die dag hadden wij haar enkel gezien met een mondkapje voor, maar Fleur herkende meteen haar stem. Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen en ben dus ook geen pro, maar volgens mij is Laure de perfecte verpleegster.. Zorgzaam, geruststellend, streng als het moet en heel erg betrokken. Je zag dat Fleur van gestrest naar ontspannen ging. Wat een klein beetje herkenning al niet kan doen.

Geen wee te bekennen

Om half 10 was er bij Fleur nog geen wee te bekennen. Alhoewel.. De sporadische pijnscheuten die ze al sinds week 35 had bleven wel komen, maar waren niet sterk genoeg om van een bevalling te gaan spreken. Om deze reden sloot de verpleegster om half 10 de weeopwekkers aan het infuus. Langzaam zouden ze deze medicatie opvoeren tot onze zoon er zou zijn. Daarna leek het allemaal snel te gaan. Steeds sneller leek de baby aan te geven dat het nu wel tijd ging worden.. Klein probleempje was echter dat Fleur niet op haar linker zij kon liggen omdat de hartslag van de baby dan binnen 10 seconden daalde van 135 naar 70! Twee keer stond er een geschrokken arts naast het bed toen Fleur net was omgedraaid.

Na twee uur aan de weeopwekkers te hebben gezeten kwam van de verloskundige de vraag of Fleur een ruggenprik wilde. Aangezien de weeën nu wel kwamen en de pijn steeds korter op elkaar kwam, was dit best welkom, Fleur was alleen nog even koppig en gaf aan dat ze er nog even over na wilde denken. Ze besprak het met mij en samen kwamen we tot de conclusie dat wat pijnbestrijding best welkom was. Tijdens een heftige wee vroeg Fleur me om de zuster te roepen zodat we dit voor elkaar konden breien.

Het plaatsen van de ruggenprik en uitleg

Toen de zuster op de afdeling kwam en zij na kort overleg op haar beurt de verloskundige had gebeld bespraken we opties voor pijnbestrijding. Uiteindelijk was het zetten van een ruggeprik de beste optie. De verloskundige gaf aan dat het zetten hiervan nog wel even op zich kon laten wachten aangezien de anesthesist wellicht nog elders aan het werk was. Tot onze verbazing stond de anesthesist al binnen vijf minuten aan Fleur haar bed. Op dit punt werd voor mij goed duidelijk wat het verschil was tussen werken in het Geboortehotel of werken in de rest van het ziekenhuis. De zuster wilde nog het een en ander uitleggen, maar kreeg daar weinig kans toe. De spanning op de kamer werd merkbaar en eigenlijk wilde de anesthesist(te) zo snel mogelijk weer door.

Het zetten van een ruggenprik was mij nooit uitgelegd. Ik was in de veronderstelling dat er een spuit met een lange naald de ruggengraat in ging en dat daar de kous mee af was. Het bleek echter wat meer voeten in de aarde te hebben. Aangezien bevallingen vaak wat langer duren dan een reguliere ingreep moest er een hele pomp aangelegd worden waarbij het mogelijk was de dosisi te verhogen door op een knopje te drukken. Fleur moest rechtop zitten en haar rug bollen, vervolgens werd er een naald tussen haar ruggengraat ingebracht waar een draad uit kwam. Het zag er allemaal heel pijnlijk uit, maar onderzoekend ingesteld als ik ben kon ik mijn ogen er niet vanaf houden. Knap dat we dit zo kunnen doen.

Of ik alvast de toekomstige oma’s wilde mobiliseren

De ruggenprik was gezet en gelukkig voor Fleur werd de pijn van de weeën minder. Om iets over twee uur ’s middags was het voor Fleur tijd om mij aan het werk te zetten. Of ik alvast de toekomstige oma’s wilde mobiliseren, zodat zij als eerste kennis konden maken met hun nieuwe kleinzoon. Ik schrok hier best van, want ik had niet verwacht dat het allemaal zo’n vaart zou lopen. Maar hee, als jij het wil, dan fix ik dat.. Zo gezegd, zo gedaan en aangezien het Valentijnsdag was heb ik voor Fleur ook nog een mooie bos rozen geregeld. Mijn zus en aanstaand tante nam zowel de bos rozen als de moeder van Fleur mee naar het ziekenhuis. Mijn moeder kwam niet lang daarna. Zo konden ze allemaal snel kennis maken met onze zoon.

Iedereen die er moest zijn was er nu. Kort vertelden we nog even wat we tot dan toe hadden meegemaakt en wat de status nu was. Geïnteresseerd stelde iedereen vragen over ontsluiting, de status van de baby, de ruggenprik en het vroege opstaan. Veel heb ik er niet van meegekregen, want met de komst van de anderen kon ik even een paar minuutjes voor mezelf nemen. Even een blikje Red Bull en een broodje. Even naar beneden om een sigaret te roken. Omdat ik niks wilde missen en omdat ik Fleur niet alleen wilde laten was dat er tot dan toe niet van gekomen..

Iedereen een klein beetje in de stress

Toen ik weer boven kwam was het voornamelijk gezellig. Er werd volop gekletst en zelfs de zusters waren positief verrast door het bezoek. Er werden nog een paar onderzoekjes gedaan en het viel op dat de hartslag van de baby snel lager werd als Fleur van zithouding verplaatste. Om een duidelijk hartslagmeting te krijgen werd er gestopt met de weeopwekkers. Iedereen een klein beetje in de stress, want niemand die ons kon vertellen wat dit nu eigenlijk betekende. Gezien de moeilijkheden die zich eerder in de zwangerschap hadden voorgedaan waren we dus op zijn zachtst gezegd een beetje bezorgd. Fleur kreeg het advies om zo min mogelijk op haar linker zij te gaan liggen en met de rust die daarmee kwam konden we in tweetallen even gaan eten.

Fleur had om vijf uur al een bordje met bloemkool gehad, maar aangezien ze geen honger had, mocht ik deze voor mijn rekening nemen. Ik moet zeggen dat dit bijna bloemkool was zoals ik hem zou koken! Ik had dus om vijf uur al wat eten op, maar dat nam niet weg dat ik nog even met mijn schoonmoeder het ziekenhuisrestaurant in ging. Nu ging ik vol voor de frietjes, maar ik merkte dat mijn ogen groter waren dan mijn maag en kreeg nog niet de helft op!

Geen verplegende ziel te bekennen

Eigenlijk hou ik jullie nu al 1200 woorden in spanning. Er gebeurde tot 21:49 van alles op die 14e februari, maar wat er natuurlijk toe doet is de daadwerkelijke geboorte! Rond half acht vond de verloskundige het weer tijd om te beginnen met het opwekken van weeën. Bijna gelijk reageerde Fleur hier op en leek het erop dat het nu toch echt ging beginnen.. Het bezoek werd naar de hal verplaatst en Fleur mocht zich schrap gaan zetten voor een stevige bevalling. Verpleegsters en verloskundigen blijven niet constant aan je bed en Fleur gaf aan dat er toch echt even iemand moest komen. Verbazend genoeg was er op dat moment geen verplegende ziel te bekennen op de hal van het Geboortehuis.

Dus Robbie terug naar de verloskamer en Fleur uitgelegd dat ze toch maar nog een keer op de knop moest drukken.. In dit geval van zowel de ruggenprik als van de bel voor de zuster. Na even gewacht te hebben kwam er toch eindelijk een zuster. Na kort onderzoek waren we het er over eens dat de verloskundige maar weer moest komen om wellicht nu echt te gaan bevallen. Aan het begin van de dag had Fleur aangegeven dat zij voor 21:00 wel weer thuis wilde zijn. Het leek er op dat ze dit net niet ging halen..

Of ik de navelstreng wilde doorknippen?

Een paar minuten later was de verloskundige gearriveerd. Als een goede partner betaamd zal ik jullie de details besparen.. fleur heeft mijn hand fijn geknepen en om 21:49 was onze Morris daar. Aan het begin van de dag was mij gevraagd of ik de navelstreng wilde doorknippen. Had ik nog niet over nagedacht, maar had eerder wel met Fleur besproken dat ik dat maar een raar idee vond. Daar denk je alleen niet zo over na op dat soort momenten en nog geen twee minuten later stond ik met een schaar in mijn hand!

Op de hal hadden ze iets meegekregen en de oma’s en tante hadden het niet meer van nieuwsgierigheid! Na wat formaliteiten op de kraamkamer mocht ik de dames op de hoogte stellen van een succesvolle bevalling! Tranen met tuiten kan ik jullie verzekeren.. Ik kan me voorstellen dat dit het vijf uur lang wachten voor hen meer dan waard is geweest. Ik kan me van het moment zelf niet heel veel meer herinneren, maar ik neem aan dat het ging zoals in de films. It’s a boy!

Rob van Laere

Mijn naam is Rob van Laere, ik ben op 16 augustus 1981 geboren in Maassluis. Na een groot aantal banen in de verzekeringsbranche was het in 2018 tijd voor mij om een eigen bedrijf te beginnen. Naast papablogger waar ik schrijf over ouderschap heb ik ook een SEO bedrijf waar ik voor ondernemers zorg voor een betere vindbaarheid van hun website.